80 GODINA ČETNIČKOG MASAKRA U VRANIĆU

Delegacija Nove komunističke partije Jugoslavije i Saveza komunističke omladine Jugoslavije je bila prisutna na skupu u Vraniću i obeležila je ovaj skup koji je bio u organizovan od strane Udruženja 20. decembar iz Vranića.

Masakr u Vraniću bio je jedan od najgorih ratnih zločina počinjenih od strane jedinica Dragoljuba Draže Mihailovića.

U noći između 20. i 21. decembra 1943. godine, četničke jedinice na najmonstruozniji način ubili su 67 stanovnika Vranića, od kojih su većina bili starci, žene i deca. Prva četa posavskog bataljona Kosmajskog četničkog korpusa, koja je izvršila ovaj strašni zločin, imala je spisak porodica koje su bile označene kao simpatizeri partizanskog pokreta. Prisustvo neke porodice na ovom spisku, bila je svojevrsna smrtna presuda svim njenim članovima, bez obzira na pol ili starost. Četnici su pod komandom Spasoja Drenjanina Zeke, počeli su svoj krvavi pir odmah po upadu u selo Vranić. Po svedočenjima preživelih, ukućani su likvidirani jedan po jedan pred svojim porodicama, sve do poslednjeg.

Metode ubijanja bile su monstruozne, a pre smrti, mnogi su prolazili kroz mučenja. Smrti nisu bili pošteđeni ni starci koji su prošli Solunski front, kao ni deca u kolevkama. Najstarija žrtva bio je Joksim Pantić, star 87 godina, a najmlađa Katarina Ilić, stara pet meseci. Počinioci ovog strašnog zločina nisu se zaustavili na ubijanju, već su selo opljačkali, pravili u njemu veselje, zabranjivali porodicama da oplakuju svoje najmilije, a nekima čak i da ih sahrane.

Mnoge od krivaca za ovaj strašni zločin pravda je stigla na kraju rata. Krvava kolevka iz Vranića bila je dokaz na suđenju Dragoljubu Draži Mihailoviću, koji je osuđen na smrt. Mnogi učesnici takođe su bili osuđeni, a sam Spasoje Drenjanin stradao je u obračunu sa policijom 1947. godine.

Sramno je i neprihvatljivo to što je i ovaj događaj danas predmet opšte revizije istorije. Brojni su pokušaji relativizacije zločina, a sam njegov neposredni počinilac upisan je u spisak tzv. “žrtava komunističkog terora”. Ne smemo dozvoliti da se ovakvi događaji relativizuju i na kraju prepuste zaboravu, kao ni da zločinci postanu žrtve i mučenici.